Gösteri, imaj ve görüntülerin imbiğinden süzülen bir zihniyet ve yaşam formudur. Görünmenin var olmakla eşdeğer olduğu bir çağda yaşayan bizler için insan oluşumuz yeryüzündeki varlığımızı açıklamaya yetmiyor. Değerimizi kendi dışımızdaki unsurların belirliyor olması bizi rahatsız etmediği gibi bu devcileyin böcek cüssesine hayli zamandır aşinayız. Soru sormayı hazır cevaplara tercih ettiğimizden beri, istatistikle ölçülen, formüllere ayrılmış ve paketlenmiş bir hayatı kabullenmiş olduk. Kabuğun öze tahakkümü böyle başladı. Artık herkes kendi görünüşünün menajeri haline geldi. Çünkü algımız, aklımızın haritasıdır.

İmajı hakikate, tasviri aslına, görünüşü öze, tercih ettiğimiz bir dünyada yanılsamanın kutsallığı hakikatin gerçekliğinin çok önündedir. Yanılsama hakikatin ağırlığını taşımadığı için mutluluk verici ve cezbedicidir. Anlamın yitimi her şeyi birbirinin yerine geçebilir duruma getirmiştir. Sözgelimi Tanrı, kendi yaşamımıza tatmin ve faydayı dâhil edip her iki âlemde kazanmamıza yardım eden bir enstrümana dönüşebilmektedir. Zira vicdani din, sorumluluk gerektirmeyen bir konfor alanıdır.