Kalabalığın içinde küçücük bir noktaydım. Görünmezdim. Etrafımda telaşlı insanlar yanımdan geçip gidiyordu. Bir süre sessizce terminalin ortasında durup onları izledim. Şu anda mutlular mıydı ya da ayrılığın acısı mı yerleşmişti kalplerine? Kavuşmak mı vardı ayrılık mı? Mutluluklar birbirine benzerken mutsuzlukların çeşitliliği beni her zaman hayrete düşürürdü. Mutsuzluğun renkleri vardı bana göre, peki bugünkünün rengi neydi?

Kendi yolculuğunuza benzer bir parça bulabilir belki cevaplarınızı sorgulamaya başlayabilirsiniz. Çünkü bu hikâye sadece bir anlatı değil; bir hatırlatma. Bazen her şeye rağmen vazgeçişlerin bile bir anlamı vardır.