Bugün bazılarımız -özellikle entelektüel çevrelerde- öğüdü önemsiz veya uygun olmayan bir şey olarak görmektedir. Bu yüzden bir söz hakkında yüzeysel veya basit olduğunu söylemek istediklerinde, "Bu öğüt niteliğinde bir söz" derler. Oysa gerçek şu ki, her kalbin yumuşayıp olgunlaşması ve hayat dengesinin sağlanması için öğüt ve hatırlatmaya ihtiyacı vardır. Zihni olduğu gibi ruhu da beslememiz gereklidir ve gerçek bir öğüt, tıpkı Lokman'ın oğluna verdiği öğütte olduğu gibi bu ikisini birlikte kapsayan bir nitelikte olmalıdır.
Lokman'ın oğluna seslendiği o nazik ve içten hitap şekli de buna güzel bir örnektir; "Yavrucuğum" diye seslenmiştir. Ne kadar nazik bir kelime! Ne yüce bir hitap! Baba ile oğul arasındaki tüm ilişkiyi özetleyen bir kelimedir bu. Oğulun duygularına hitap eden, babalık ve evlatlık arasındaki en güçlü bağı hisseden bir sözdür.
Bu hitabı daha etkili ve duygusal kılan, "yavrucuğum" anlamına gelen küçültme ifadesidir. Bu ifade, sevgi ve incelik taşıdığı için çocuklarla konuşmada önemli bir yöntemdir. Çocuklara kuru bir isimle seslenmek gerekmez; aksine, onları ebeveynlik bağına işaret eden sevgi dolu ifadelerle çağırmak daha güzeldir.