Ji roja ku dinya hatiye xûliqîn heta roja me ji ber mirinën ku di nav civakê de pêk tên însan xemgîn dibin û êş û elemé dikşînin.

Ji ber vê yekê însan dixwazin derde dilê xwe sivik bikin û seri li hinek rêyan didin. Hin ji wan ji ber zexta éş ü elema miri héstiran dibarinin, hin di nav bêdengîyê de şîna xwe digirin û hin ji radibin vê êş û elemê bi réya wan helbestên ku ji wan re mersiye të gotin tinin zimên. Ev şîna ji ber mirinë; di edebiyata Kurdi ya klasik de xwedî ciheki muhim e û bi teşeyên nezmê yên cûrbecûr li seré hel-best hatine nivîsîn. Mersiyenûs bi rêya van mersiyeyên ku nivîsîne xwestine ku huzna di dilê xwe de sivik bikin û derd û kulên xwe bînîn zimên. Me ji xebata xwe li ser wan mersiyeyên klasik saz kir ku ew li ser wê êş û elema ji ber mirina yekî ku bûye sedema ëş ü elemê hatine nivîsîn.