"Endişelenme dayı... Aşk öldü. İçinden aşk giden kişi artık bir cesetten ibarettir. Aşk gitti, bitti." dedi kinayeli sözleriyle sitem eden Kıvanç.
Nefes almak anlamsızdı. Sabahı müjdeleyen güneşin ilk ışıkları umurunda değildi. Hayata dönmek, mutlu olmak, hiçbir şey olmamış gibi yaşamak, hayata devam etmek Kıvanç'a göre değildi. Elfida olmadan hayat yoluna devam edebilme gücünü kaybettiğine kendini çoktan inandırmıştı.
Onun nefes almadığı bir dünya, anlamsız ve boştu. Sanki onsuz yaşamak zorunda olduğu bedeninde dibi görünmeyen kuyunun içine yuvarlanıyordu. Tuhaf olansa bu duruma tepkisizliğiydi. Çünkü içine yuvarlanmaktan asla korkmuyordu. Belki Elfida'yı orada bulup dışarı çıkarabilir belki de beraber kuyunun içinde sonsuza kadar...
Kıvanç'ın kulaklarında maziden gelen Elfida'nın sesi, geçmişini ve şimdiki zamanda yaşadıklarını kalbi birbiriyle harmanlıyordu.