İnsancıklar'ın mekanı pek çok Dostoyevski öyküsünde olduğu gibi yine Petersburg. Büyük ustanın o güçlü üslubuyla anlattığı; sıradan pek fazla dikkat çekici olmayan fakir insanların dostluk ve sevgi öyküsü. '...Nedense bahar insanda sıcak ve mutlu hisler uyandırıyor. Tabiatla birlikte insanın duyguları da canlanıyor. Ben ki hayatta dikili ağacı olmayan zavallı bir ihtiyarım. Düşünebiliyor musun ben bile hayal kurabiliyorum!
Belki kısacaksınız ama yeni bir kitap aldım. Oldukça duygusal psikolojik ağırlıklı kitap. Kitabın başında bir de şiir var.
Ah niçin kuşlar kadar hür değilim?
Beni duvarlar arasına esir eden
Bu bağlardan nasıl kurtulacağım?
Daha bunun gibi birtakım hoyratça fikirler... Neyse geçelim bunları... Nemize lazım!'