"İnsan uyanmaz, nefis sarsılmadıkça
Nihavent makamından haykırmadıkça
Sanat ne işe yarar halka dokunmadıkça
Adsız kahramanlar fark edilmedikçe
Narın kabuğu soyulmaz saçılmaz yere
Uyandık da ne oldu geldik bir mahpusa
Yasladık başımızı şeytan yuvasına
Asildi kanımız savaşırdık da
Nasihat neye yarar nefis sarsılmadıkça
..."
"Kış geliyor sevgilim. Ama herkese ...Gerçek aşkın yoksunluğu koca bir delik açmış insanoğlunun kalbinde." İşte böyle başlamıştım satırlara. İnsanın aşk sancısıyla kahroluşlarını yazmak isterken aştan da öte bir şey kendini göstermeye başladı içimde. Bu, saf yüce ruh idi ve susturdu ilkel beynimin seslerini. Aşk ile başlayıp kendini arayışla devam eden bir yolculuğa çıkardı beni. Çünkü aşkın yarattığı yoksunluk haliyle sarsılmıştı nefsim. Sonunda anladım ki sarsıldıkça kendine geliyor insan. Acıyla yıkandıkça uyanıyor. Ve o zaman fark ediyor kendinde başlayan ve kendinde son bulan bir yolculukmuş hayat.