Bir gün...
Mut'un zeytin ağaçlarının gölgesinden bir çocuk sesi daha yükselecek.
Bir gün...
Çınaraltı'nın taşlarında çekirdek çıtlatan yeni çocuklar olacak.
Bir gün...
Top sahasında dizini kanatan, bir çocuk kahkahası daha yankılanacak.
Ve her seferinde, her yeni kahkahada, rüzgar hafifçe fısıldayacak:
"Bir zamanlar burada, siyah beyaz mutlu bir çocuk yaşadı. "
Siyah beyaz mutlu çocuk büyüdü, yaşadı, özledi...
Ve sonunda, yıldızların altına geri döndü.
Ama...
Onun hikâyesi toprağa değil, yıldızlara yazıldı.
Her yıldız kaydığında, her zeytin ağacının gölgesinde bir serinlik esip geçtiğinde, her çekirdek çat diye kırıldığında, onun hikâyesi yeniden başlayacak.
Çünkü bazı çocuklar, büyüyünce bile kaybolmaz.
Çünkü bazı hayatlar, toprağa değil, sonsuzluğa kök salar.
Ve Mut, hep fısıldayacak adını: Serkan Yalçın.