"Bu milletin kanında, insanı ister istemez ansızın etkileyen doğal bir yapı vardı. Bu yapı, âdeta kusursuz çizilen çemberin durmadan dönen sonsuzluğu temsil eden döngüsüne benzeyen bir kalıp gibiydi. O yüzden Kreigel'in aldatma gibi bir niyeti yoktu, tam tersine onun dudaklarından taze kovan balı renginde akıcı Kazakça kelimeler, ardı ardına dökülüyordu. Bağdaş kurarak oturan Kreigel, Kazakça konuşmaya başladığında şimdiye kadar söz ışığı görmeyen gönlü, derinliklerde sakladığı herşeyini âdeta çalkalayarak ortalığa saçar gibiydi."