1960'lı yılların ilk yarısında, Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesinin ağır havası içinde bir öğretmen, Bedia Tuncer, sessiz kalmış ruhlara ses oldu. Hastalarını şiirin iyileştirici diliyle buluşturdu; içlerinde biriken acıyı, arzuyu, umudu kelimelere dökmeye teşvik etti.
1964'te mütevazı bir şiir kitabı olarak ortaya çıkan Akıl Hastalarının Yazdıkları Şiirler: İnilti, yalnızca bir antoloji değil; unutulmaya direnmiş hayatların, yarım kalmış hikâyelerin, görünmeyen ıstırapların usulca konuşan sesi oldu.
Bir dizede "Kör olası çöpçüler, aşkımı süpürmüşler" diyen o ince mizah ve iç burkan trajedi, insan ruhunun çatlaklarında filizlenen hayatı bize fısıldayan İnilti, sadece edebiyat tarihi ve psikiyatri tarihi için önemli olmakla kalmayan; insan aklının sınırlarında, insan kalbinin kıyılarında yazılmış çarpıcı bir "insanlık belgesi"dir.
Burada bir araya gelen şiirlerde bazen bir hastane odasının soğuk duvarlarında yankılanan acı bir gülüşü, bazen gecenin içinde kaybolmuş derin bir sitemi duyacaksınız.
İnilti'de her şiirle birlikte, insan olmanın en çıplak, en sahici yüzüyle karşılaşacaksınız.