Ekranın çağımızın fetişi olduğu su götürmez bir gerçektir,  
onun insan için önemi doğası gereği ona duyduğu ontolojik 
ihtiyaç  üzerinden belirginleşmiştir.... Böyle bir durumda, özne 
nesne ilişkisinin saydamlaştığı,  yere fırlatılmış bulunma 
mahsunluğunun belirsizleştiği, aklın nesne  ile fikrini takas 
etme marazının kontrol altına alındığı bu düzlemde  tabii ki
 dışsallık üzerinden bağ kurarak kendini inşa eden, değişime  
dayalı insan doğasından, dahası insanın kendisinden  
bahsedilemeyecektir. Tarih, dijital devrin kapısında öteki 
dünyayı  keşfetmiştir, hem de Valhalla, Elysium ya da Aden'de,
 dağların  ardında bir ovada değil tam olarak gözleri önünde, 
karşısında  kendisini aktaran olarak.