Bu def­te­rin ka­pa­ğı­nı tek­rar açar­ken el­le­rim tit­ri­yor. Duy­gu­lar­la öy­le­si­ne do­lu­yum ki...
            Son nok­ta­yı koy­du­ğum­dan bu za­ma­na kadar ne­re­dey­se dokuz aya yakın bir zaman geç­miş.
            Şüp­he­siz ki dokuz ay önce; son nok­ta­yı koy­du­ğum­da, bu güzel hi­kâ­ye­nin bit­ti­ği­ni zan­ne­di­yor­dum.
            Ka­de­rin; güzel eşi­min ni­te­le­di­ği gibi, bu ha­ri­ku­lâ­de öy­kü­yü bi­tir­mek is­te­me­di­ği­ni; ru­hu­mun, acı­la­rın ka­sır­ga­la­rı ile bir kez daha kav­ru­la­ca­ğı­nı, bu acı­la­rın içine ser­piş­ti­ril­miş ina­nıl­maz mut­lu­luk­la­rı rast­la­dık­ça, hazla ka­nat­la­nıp, uça­ca­ğı­nı ne­re­den bi­le­bi­lir­dim?
            Acı­lar­la, mut­lu­luk­la­rın bir­bir­le­riy­le har­man­lan­dık­la­rı­nı, ha­ya­tın bu har­man­dan iba­ret ol­du­ğu­nu bir kere daha an­la­dım, bir kere daha şahit oldum.