Çağın olanaklarının, benzetiyi gerçeğin kendisinden üstün tutan küçümseyici tavrından beri, yazınsal bilincin de anlamı, insanı iyice belirsizleştiren, silikleştiren bu yaklaşım dolayımında değerlendirdiği kesin. Bir yenilgi olarak post-modern yansımanın algısında, insan artık sözcüğü unutmuş görünüyor. Dilin, epeydir gerçekliğe (hakikat) sırt çevirdiği, oyunun açmazlarında tepinip durduğu ortada. Ruhunu, sahici olmayanın dayattığı düşüncede hapsetmiş olan insanın, bu benzeti durumundan kurtulup kendi gerçekliğini ele geçirmesi ve sahicileşmesi için sözcüğü yeniden anımsaması, yaşamsal bir zorunluluk. Bu koşutlukta yazınsal olanın, içine düştüğü bu anlam yitiminden, bu iğdiş edici amneziden sıyrılıp dilin büyüsünü, yeniden idrak etmesi gerektiğini söylemek bile fazla...