İnsanın ne kadar bencil olduğu düşünülürse düşünülsün, doğasında onu başkalarının servetiyle ilgilendiren ve başkalarının mutluluğunu kendisi için gerekli kılan bazı ilkeler vardır, ancak o bundan görme zevkinden başka hiçbir şey elde etmez. Başkalarının sefaletini gördüğümüzde ya da çok canlı bir şekilde algıladığımızda hissettiğimiz acıma ya da merhamet duygusu da bu türdendir. Çoğu zaman başkalarının üzüntüsünden üzüntü duyduğumuz, aslında bunu kanıtlayacak örneklere ihtiyaç duymayacak kadar açıktır; çünkü bu duygu, insan doğasının tüm diğer orijinal tutkuları gibi, hiçbir şekilde erdemli ve insani olanla sınırlı değildir; Toplumun yasalarını en sert şekilde ihlal eden en büyük kabadayı bile bundan tamamen yoksun değildir..