Elde ettiklerimiz kadar hayatla barışık, ulaşamadıklarımız kadar kıskanç ve ezildiğimiz kadar dik dururuz... En acıklı hikâyeyi biz yaşarız, en dramatik öykünün kahramanı; figüran varlığımızda hep başrolü kapmayı hayal ederiz... Tekizdir, ki zaten etrafımızdaki herkes bize düşman, bizi işgal edip yağmalama derdindeler. Ve böyle sürüp gider insanca kurgularımız. Kendimizi o derece önemseriz ki, hayatta olan herkesin varlığı bizim ile uğraşmak içindir. Dünyanın merkezi, direği bizizdir. Hırs ve kin kalkanımızda kendimizi korumaya başlarız Don Kişot kahramanlığında...

"Gördüğüne Kör,
Duyduğuna Sağır,
Konuştuklarına Lâl,
Ve Kendi Karanlığında Füruzan..."