Kendimle olan savaşı tamamlayamamışken, bir başkasının savaşında onun için can vermiş olmamdı.  Ah, kelimelere sığmayan bir yenilgiydi bu benim için. O yenilgiyi kabullenmem aylar sürdü. O yenilginin altından kalkmaya verdiğim çaba ise henüz hala bitmedi. "Ben bizim için bir savaştayken, o kendisi için olan savaşında bizi öldürdü." Halbuki kimsenin ölmesine gerek yoktu. Ben, hayattayım. O, hayatta. Biz ise solmuş bir çınarın, kuruyan yapraklarıyla birlikte toprağa karıştık. Bir ölüm belki de ancak bu kadar güzel olurdu. Bizim, birbirimize uyandığımız sabahlarımız vardı. Ne güzel geliyordu yüreğime, o sabahlar. Sonra ben, bir sürü bizsiz uyandığım sabahlar geçirdim ve sayısını sayamayacağım kadar da geçireceğim. İnsanın, yüreğine ağır gelen geçirdiği onsuz sabahlar değildir. Bizsiz, sabahlardır.
Ona en çok kızdığım nokta da işte tam burasıdır. Beni ve kendisini bir ömür bizsiz sabahlarla baş başa bırakmış oluşu. Artık dönüşü ve çaresi olmayan bir yol bu. Demiştim ya hayatta çaresi olmayan tek şey ölümdür. Bu bizim öldüğümüzün, benim cümlelerimle sayfalara aktarılışıdır. Böyle yazınca, sizler okurken çok acı çektiğimi, çok sevdiğimi, hala o acıyı hissettiğimi düşünüyorsunuz. Bizi seviyordum elbet ama beni, her şeyden daha çok sevmeyi öğrendim. Beni, benden başka kimsenin öldüremeyecek oluşundan ötürü. Sen, seni sevdikçe yaşayacaksın.