Dünya hürse efsaneleri gür olur.
Şehirlerin monotonluğuna, durağanlığına, tekdüzeliğine kür olur.
Ve maskeli bir tür oluşur.
Bu maskeli türe "ikiyüzlü insan" deriz.
İnsan hiç ikiletmez, söz dinler.
İki yüzünü de taşır her yere.
Zira "bir" tek rakamdır.
İnsan tek var olamaz.
İlle de çift olacak ya da sürüsü olacak.
Merası olacak, şerlerine ortak, günahlarına eş bulacak.
Bir de kendi iç huzursuzluğuna ve hatalarına kurban bulacak, kendini rahatlatacak.
Ama kesinlikle insan tek rakam olmayacak, yüzü iki yüz olacak, gerekirse iki bin olacak, gerekirse yirmi bin olacak ama insan tek yüzüyle tek başına kalmayacak. Zira insan bilir ki tek kalırsa hayata geç kalır, onca çakalın arasında sek kalır... Bu yüzdendir onun tüm saplantılı, şaibeli, tutarsız hâlleri... İnsan işte hem obsesif bir efsane ama aynı zamanda sanat eseri bir tabakhane... Yoksa insan dışında hiçbir canlı bu kadar günahı ustaca işleyemez, atıkların düzgün suretlere dönüştürüldüğü kâinat denilen karmaşık laboratuvarda...