Göz­le­ri­nin içi gü­ler­di hep Diler'in. Öyle güzel gü­ler­di ki insan bak­tı­ğı zaman her şeyi unu­tur, o göz­le­rin için­de­ki de­niz­de bu­lur­du ken­di­ni. Ne kadar si­nir­li olur­sa olsun, sa­kin­le­şi­ve­rir­di bir­den o es­rar­lı göz­le­re bakan. Bakar bakar da dalar gi­der­di bir başka dün­ya­ya. Ken­di­ni bir kuş gibi his­se­der­di ba­kın­ca insan o dur­gun, sakin göz­le­re. Der­di­ni, ke­de­ri­ni, kız­gın­lı­ğı­nı, si­ni­ri­ni unu­tur­du.
            Yü­re­ği­nin or­ta­sı­na bir iyi­lik me­le­ği, bir demet mut­lu­luk ge­ti­rir de bı­ra­kı­ve­rir­di sanki. Öyle his­se­der­di insan ken­di­ni; bak­tık­ça du­ru­lur, he­ye­can­la­nır, sonra da bütün ke­der­le­ri­ni terk eder­di ses­siz­ce, yü­re­ği­nin için­de dü­ğüm­le­nip kalan. Bir de ko­nu­şun­ca Diler, o se­ve­cen, cana yakın ve duru, in­sa­nı sa­kin­leş­ti­ren yu­mu­şak se­siy­le bü­yü­le­yi­ve­rir­di kar­şı­sın­da­ki­ni ani­den.