Kusursuzluğun Karanlık Yüzü

Yahya, modern dünyanın anlamsız ağırlığından ve kendi içindeki karanlıktan kaçmak için Tibet'e sığınan karamsar bir ruhtur.
Ancak yolu, saf ve masum görünen ve yeraltında gizlenmiş Ütopyalar evrenine düşer. Bu topluluk Nietzsche'nin 'Üstinsan' kavramını hayata geçirmeye çalışan, kusursuzluk peşinde koşan bir medeniyettir.
Ütopyalar duyguları, zaafları ve hataları 'tedavi edilmesi gereken hastalıklar' olarak görürler. 'Söyle-değiştir' cihazlarıyla düşünce ve dillerini sansürlerler. Toplum 'mükemmel saflık' ideolojisi altında katı bir kast sistemine ayrılmıştır. 'Altopyalar' sömürülürken 'Üstopyalar' bu düzenin nimetlerinden faydalanır. Bireysellik bir suç, yalnızlık ise bir lükstür. Hatta yaşamın kendisi bile salt bir kolektif görevden ibarettir.
Yahya, bu mükemmel düzenin ardındaki acımasızlığı, cinayeti ve yamyamlığı dehşetle keşfeder. Bir yandan kendi hasta benliğini özlerken, diğer yandan bu distopik sistemin bir parçası olma korkusuyla yüzleşir.
Yahya kendi kusurlu benliğiyle barışarak insan olmanın gerçek ütopyasını bulabilecek midir?