Her şeyin kural, her yaşamın formül, her itaatin ödüllendirildiği bir dünyada bir adam yalnızca "hayır" dedi.
Savaşa, köleliğe, sisteme, paraya, oyuna, düzene, alışkanlıklara...
Sonra çekildi ormanın içine ve en gür çığlığını orada attı.

Henry David Thoreau, sadece doğaya değil; kendi vicdanına da kulak veren bir sükûnet eylemcisiydi.
Onun sessizliği, bir toplumun gürültüsünden daha yüksekti.
Kalabalıklara boyun eğmeyen bir yalnızlık kurdu.
Çünkü herkesin yürüdüğü yolda yürümek, yaşamak değil; unutmaktır.
Ve unutmanın en büyük adı da itaat etmektir.

Bugün hâlâ onun yürüdüğü orman yolunun kenarında durmuş bekliyor zihinler.
Hangimiz cesaret edebiliriz kendi adımıza düşünmeye?
Kim durabilir kalabalığın karşısında?
Kim susmadan, sormadan, eğilmeden kalabilir?

Thoreau, doğanın içinde inşa ettiği o küçük kulübede büyük bir sır buldu:
İnsan, kendi aklını koruduğu ölçüde özgürdür.
Ve bazen tüm dünyaya karşı dik durmak, yalnızca bir karara bakar:
İtaat etmiyorum.