Elias Canetti'nin dediği gibi, "Bir edebiyatçının görmediği şey olmamış demektir." Metni (D)okumak, edebiyatın yerleşik ya da alışılmış görme biçimlerinin dışında, metnin sustuğu, yazarın ima ettiği, okuyucunun düşünsel hazırlığını gerektiren hakikatlerin entelektüel bir araştırmasıdır. Sercan Ceylan, yazılarında genel olarak 1950 sonrası Türk edebiyatını konu alır. Bu kitaptaki eleştirel okumalarda Oğuz Atay, Şule Gürbüz, Orhan Pamuk, Adalet Ağaoğlu, Sabahattin Ali, Rasim Özdenören, Cemal Şakar, Asaf Halet Çelebi, Mehmet Narlı, İsmet Özel, Sezai Karakoç, Selahattin Hilav, Alâattin Karaca, Bekir Göl, Kürşat Çelik gibi yazarların görme biçimleri çözümlenir.
Metni (D)okumak, eleştiriyi yalnızca bir çözümleme yöntemi değil, aynı zamanda kültürel, sanatsal, felsefi ve politik bir sorunsallaştırma alanı olarak konumlandırır. Ceylan, edebî metinleri kendi bağlamları içinde çözüp yeniden dokurken; modernliğin kırılmaları, toplumsal krizler, belleğin sarsıntıları, felsefi ve politik gerilimler, bireyin varoluşsal açmazları ve estetik formların dönüşümü gibi çok katmanlı izleklere odaklanır.
Her eleştiri bir tür dünyayı tanıma arzusudur. Eleştiri yazarı bu arzuyu kurmaca dünyalarda arar; anlatıları tecrübe ederken kendini de deşifre eder. Bu bağlamda Metni (D)okumak, her okumanın bir öz-düşünüm, her çözümlemenin bir oyun, her anlatının yeni bir (d)okuma biçimi olduğu düşüncesini temel alır.