Toplumumuzdaki kız çocukları tecavüzle ilgili o kadar çok uyarıcı hikâyeyle büyütülüyor ki, çocuklukta saldırıya uğramasak bile, kadınlığa cinsel şiddetin bellek-sonrasıyla yüklü olarak giriyoruz. Ancak, Holokost'tan kurtulanların çocuklarının bellek-sonrası gibi, tecavüzün bellek-sonrası da yalnızca şimdiki zamana musallat olmakla kalmaz, aynı zamanda korku şeklinde geleceğe de uzanır, bazen neredeyse kaçınılmaz görünen bir şeyin bir tür ön-anılarıdır: kişinin kendi gelecekteki tecavüze uğrama deneyimi. Kız çocuklarının ve kadınların erken ve devam eden sosyalleşmesi yoluyla (diğer kadınların tecavüzlerine ilişkin) bellek sonrası (kişinin kendi gelecekteki tecavüzüne ilişkin) ön anılara dönüştürülür ve her ikisi de tecavüzden kurtulanların gerçek deneyimlerini ve anılarını etkiler. Tecavüze dair bellek-sonrası öncelikle ebeveynlerden miras alınmaz, daha ziyade kültürden özümsenir. Bazen, filmlerde veya bilgisayar görüntülerinde olduğu gibi olayların belirli kültürel temsillerinin anısı, Hillary Rodham Clinton'ın "[Kosova'dan kaçan etnik Arnavutların] hikâyelerinin 'Schindler'in Listesi' veya 'Sophie'nin Seçimi' gibi filmlerde tasvir edildiği gibi, Nazi döneminin görüntülerini yankıladığını söylediğinde olduğu gibi, olayların yerine geçer ve olayların kendisinden daha canlı görünür." Bu tür kültürel olarak kodlanmış anılar (filmlerde, televizyonda, video ve bilgisayar oyunlarında vb. cinsel şiddet), burada tecavüzün "bellek-sonrası" olarak adlandırdığım şeyde büyük bir rol oynayabilir.