Kederimiz derbeder etti öksüz varlığımızı. İşler nasıl bu raddeye geldi, yıldızlar ne vakit böylesine söndü, biz ne vakit bu denli perişan olduk, sen ne zaman bu kadar uzak düştün, dünya ne zaman böylesine bomboş kaldı? Çok canın yandı mı giderken, son kez nefes aldığını hissederken? Verip de tutamadığın sözler parçaladı mı ciğerini?
  Alem hüznünü halat yapıp doladı boynumuza ve darağaçlarını süslemek için kullandı cesetlerimizi. Birer yıldız misali sarktık gökten fakat şavkımadık onlar gibi.
  Şavkıyamazdık.
  Soğuktuk, soluktuk ve sensizdik çünkü.
  Buna rağmen haykırdın bize o kocaman gülümsemenle. "Yaşayın!" dedin acı kahveni yudumlarken, "Çılgınlar gibi yaşayın! Düşün, kalkın ama asla yıkılmayın!"
  Yaşamak ne zaman geriye bırakılmış bir yadigâr oluverdi söylesene? Yaşamak ne zaman varlığına adanmış bir yemin haline geldi? Tutamadığın bütün sözler nasıl da borç oldu boynumuza, bak... Gözlerimiz fücceten yitiriverdi ferini ve yıldızlardan daha beter söndü, zalâma ebediyen gebe kaldı.
Yazar Sevde Nur UZEL' in kaleminden "REVAN " isimli DENEME kitabı Aysima Yayınları kalitesi ile çıktı.