Işıkla gölge arasındaki sınır çözülüyor. Üç kadîm mühür uyanıyor. Rüzgâr yön değiştiriyor...

Çatlaklardan yalnız karanlık değil; unutulmuş sırlar, eski korkular ve beklenmeyen ihanetler sızıyor. Elmaran ışığı izlerken gölgesiyle yüzleşiyor. Baradan'ın sırtında taşıdığı miras ağırlaşıyor. Teraxus, renkleriyle yol gösterir gibi yaparken ormanın damarlarına sinsice, sis salıyor. Tufran ise karanlık kuyulardan yükseliyor, mühürlenmiş korkuları yeniden uyandırıyor. Şerre'nin ezgisi, Tiri'nin çığlığı, Ayteri'nin gövdesi, Veltora'nın hafızası, Alnador'un boynuzundaki sır ve Barok'un suskunluğuyla toplanan Konsey, artık bir eşikte: Ya birlikte ışığa ulaşacaklar ya da çalkantıya yenilecekler.

Bu büyülü serüven; eski mühürler, rüya geçitleri, orman çatışmaları ve içsel yolculuklarla örülü. "Işıkla Gelen" umut verirken, "Çalkantı" o umudu sınavdan geçiriyor. Şimdi rüzgâr tek bir şey fısıldıyor:

"Hiçbir düş, çalkantının içinden geçmeden kanatlanamaz."