Ma­hal­le­mi­zin renk­li si­ma­la­rın­dan biri de Arap Bekir'dir. Bekir Bey yılın çoğu ayın­da ayak­ka­bı giy­mez, ter­lik giyer. Evi biz­den biraz uzak­ta olsa da her­kes onu tanır. Hal bi­na­sın­da ha­mal­lık yapar. Boyu kısa ol­ma­sı­na rağ­men yük ta­şı­mak onun için çocuk oyun­ca­ğı gi­bi­dir. Güçlü ve kuv­vet­li bi­ri­si­dir. Bo­ğa­zı­na düş­kün­dür; halde gör­dü­ğü­müz­de daima ağ­zın­da bir şey­ler ye­di­ği gö­rü­lür. Gam­sız­dır. Ağ­zı­nın et­ra­fı sü­rek­li le­ke­li­dir. Hal gi­ri­şin­de çeşme ol­du­ğu halde, uya­rıl­ma­dık­ça yü­zü­nü yı­ka­maz. Pas­pal bir gö­rü­nü­me sahip olsa da kalbi o kadar te­miz­dir. Üs­te­lik çok yar­dım­se­ver­dir. Kendi ço­cu­ğu­na al­dı­ğı bi­sik­le­te ma­hal­le­de­ki bütün ço­cuk­lar mut­la­ka bin­miş­tir, çünkü her­kes­te bi­sik­let yok­tur. Bi­sik­le­ti olan­lar ge­nel­lik­le du­ru­mu iyi olan­lar­dır. Arap Bekir, ço­cuk­la­ra yolda ge­lir­ken mut­la­ka yu­var­lak şeker ge­ti­rir. Ço­cuk­lar, ca­mi­nin ya­nın­da­ki mey­dan­da onun geliş sa­ati­ni bek­ler­ler. Çok al­çak­gö­nül­lü bi­ri­dir. Altı ayda bir kı­ya­fet de­ğiş­ti­rir. Ha­mal­lık ipi daima om­zun­da­dır. Yükü olan­lar her zaman onu ça­ğı­rır. Para is­te­mez ama zorla ve­ri­lir; pa­zar­lık yap­maz. Evi tek katlı ve ça­tı­sız­dır. İki ayda bir dı­şı­nı ki­reç­le boyar; evi her zaman bem­be­yaz­dır. Muh­ta­rın evine yakın ol­du­ğun­dan, muh­tar­lı­ğa gi­den­ler ge­nel­lik­le onun eviy­le kı­yas­la­ma ya­par­lar. Muh­tar da bunu biraz kıs­ka­nır. Çar­şı­da olup biten her şeyi bilir. Ne ne­re­de ucuz, ne­re­de pa­ha­lı, hep­sin­den ha­ber­dar­dır.