Wê gavê, di kujiyek hişê xwe de, ev nêrînên xwe dipîvan, distra, nerme nerme di ser dorika hevîrpehtinê ya hişê xwe digerand; hilatî dikir, şikeva dikir û digote xwe, qey tu dibêji ezî ketime nav yarîgeha leyîzekê, û em ji xwe re pêncokanê li ber keviya dilê hev dikin. Li perî... Li peravê... diqelibin, gêr dibin ber seré tilîkên leyîzbaz ên xapinok. Nizanim pêncberikên destê wê ez im, an pêncberikên destê min ew e. Belki ji em vê pêncokanê bi heft doran di ber hev de dibezînin û ji dilê hev re dibêjin heftoka xwe bike, belki ji nehberk bû navê vê gêrebêla hestbarînê, ki dizane belki stratejî û taktikên satrincekê... Na na, zelal bû me pencokanê dikir di serpişta dest û dilê hev û û.. pê de pê de.. em bi dilzîzkî li heft û heştên hevdu diqelibin û mîna du kotirken diltezi dihêwişin keviya ruhê hev...