İbni Ömer (r.a) anlatıyor:
Resulullah (SAV)buyurdular ki:
"Sizden önce yaşayanlardan üç kişi yola çıktılar. (Akşam Olunca)geceleme ihtiyacı onları bir mağaraya sığındırdı ve içine girdiler. Dağdan (kayan) bir taş yuvarlanıp mağaranın ağzını üzerlerine kapadı. Aralarında: "Sizi bu kayadan salih amellerinizi şefaatçi kılarak Allah'a yapacağımız dualar kurtarabilir!" dediler.

Bunun üzerine birincisi şöyle dedi:

"Benim yaşlı ihtiyar iki ebeveynim vardı. Ben onları çok kollar akşam olunca onlardan önce ne ailemden ne de hayvanlarımdan hiçbirine yedirip içirmezdim. Bir gün ağaç arama işi beni uzaklara attı. Eve döndüğümde ikisi de uyumuştu Onlar için sütlerini sağdım. Hala uyumakta idiler. Onlardan önce aileme ve hayvanlarıma yiyecek vermeyi uygun bulmadım onları uyandırmaya da kıyamadım. Geciktiğim için çocuklar ayaklarımın arasında kıvranıyorlardı. Ben ise süt kabları elimde onların uyanmalarını bekliyordum. Derken şafak söktü: "Ey Allahım! Bunu senin rızan için yaptığımı biliyorsan bizim yolumuzu kapayan şu taştan kurtar!"
Taş bir miktar açıldı. Ama çıkacakları kadar değildi.

İkinci şahıs şöyle dedi:

Ey Allahım! Benim bir amca kızım vardı. Onu herkesten çok seviyordum. Ondan kam almak istedim. Ama bana yüz vermedi. Fakat gün geldi kıtlığa uğradı bana başvurmak zorunda kaldı. Ona kendisini bana teslim etmesi mukabilinde yüz yirmi dinar verdim; kabul etti. Arzuma nail olacağım sırada:

"Allah'ın mührünü gayr-ı meşru olarak bozman sana haramdır!" dedi. Ben de ona temasta bulunmaktan kaçındım ve insanlar arasında en çok sevdiğim kimse olduğu halde onu bıraktım verdiğim altınları da terkettim. Ey Allahım eğer bunları senin rızayı şerifin için yapmışsam bizi bu sıkıntıdan kurtar. "Kaya biraz daha açıldı. Ancak onlar çıkabilecek kadar açılmadı.

Üçüncü şahıs dedi ki:

"Ey Allahım! ben işçiler çalıştırıyorum. Ücretlerini de derhal veriyordum. Ancak bir tanesi [bir farak pirinçten ibaret olan] ücretini almadan gitti. Ben de onun parasını onun adına işletip kar ettirdim. Öyle ki çok malı oldu. Derken (yıllar sonra) çıkageldi ve:
"Ey Abdullah bana olan borcunu öde!" dedi. Ben de:
"Bütün şu gördüğün sığır davar deve köleler senindir. Git bunları al götür!" dedim. Adam:
"Ey Abdullah benimle alay etme!" dedi. Ben tekrar:
"Ben kesinlikle alay etmiyorum. Git hepisini al götür!" diye tekrar ettim. Adam hepsini aldı götürdü. "Ey Allahım eğer bunu senin rızan için yaptıysam bize şu halden kurtuluş nasip et! dedi. Kaya açıldı çıkıp yollarına devam ettiler."

[Buhari Enbiya 50 Büyü 98 İcare 12 Hars 13 Edeb 5; Müslim Zikr 100 (2743); Ebu Davud Büyü 29 (3387).]