Türkiye, bir güzel ülkeydi, sevgili okurlar. Şimdiki zaman değil, di'li geçmişte. Sanki kutsal bir 'maestro'nun elinden çıkmış; görkemli, göz kamaştırıcı, dev bir sanat eseri gibiydi. Havası güzeldi, suyu güzeldi, dağı, taşı, nehirleri, gölleri, denizleri, Boğazları'yla özene bezene yaratılmış bir cennet tablosuydu. Yaratanın imzası yoktu, ama olağanüstü güzellikteki bir resim gibi, tarih boyunca elden ele gezdi, son sahiplerine gelinceye kadar onunla, onun sayesinde, onun içinde, onun için yaşayanlar, doğal dengelerini ve güzelliğini bozmaya kıyamadılar. Derken bu cennet tabloyu en çok kendilerinin sevdiğini, uğrunda öldüğünü ve öleceğini ileri süren son sahipleri çıktı sahneye. Güzellik peşinde değildiler; daha çok para etmesi için imzalanması gerektiğine inanıyorlardı. Sahipleri onlar değil miydi? Fırçayı her eline geçiren, bir yerini imzaladı Türkiye tablosunun. Denizleri imzaladı, ormanları imzaladı, dağları, nehirleri, Boğazlar'ı imzaladı. Tüm imzalar birleşti, bitişti, tablo artık yalnızca kapkara imzaların koskoca lekesinden ibaret. Üstelik onlar 'yaratıcı' bile değildiler. Her şey para içindi, ekonomi içindi. Tablo kararınca, ekonomi de battı, beş para etmiyor artık eser..