Ertuğ Uçar'ın 17 öyküsü yalnızlığın türlerinden ve hallerinden söz ediyor. Yazarın daha önce yayımlanan Rüya Arızaları adlı kitabındakilerde olduğu gibi bu öykülerde de kurgu bir tema etrafında gezinirken mekân ortaktır. İnsanın tarihsel yalnızlığının evi bu kez deniz fenerleri olmuştur. Öyküler denizden iklimlerden insanın doğayla karşılaşmasından ve seçilen mekânın sonsuz doğadaki duruşundan söz eder yalnızlık düşüncesinin etrafında dolaşırken ona dokunup çekilirler.

Öte yandan öykülerin kahramanı sadece insan değildir. Diğerlerinin deniz kule iklim ve coğrafyanın insansılaşmaksızın katıldıkları yekpare beden... Anlatı kendisini kuran kahramanlardan hiçbirine imtiyazlı davranmaz.