Anadolu'daki devlet öncesi toplumların ekonomik örgütlenmesinin yeniden canlandırılması söz konusu olduğunda bağımsız bir bilim dalı olarak arkeoloji yetersiz kalır. Bu eksiklik bir dereceye kadar arkeolojik bağlamda saptanan örnekleri geleneksel tarım toplumları hakkında bilgilerle karşılaştırılan etnoarkeoloji sayesinde giderilir. Gerçekten de Anadolu'nun zengin etnografik malzemesi Tunç ve Demir Çağı kırsal topluluklarının ekonomik ve sosyal durumlarına ilişkin muammalı arkeolojik belgelerin çözümlenmesinde kullanılabilir. Osmanlı İmparatorluğu'ndaki halklar bileşiminin bir mikro modelinin yaklaşık üç kuşak önce kurulan Cumhuriyet'e miras kalması bakımından Türkiye'nin etnograifk belgeleri eşsizdir. Artık çağdaş Türkiye'de büyük aşiret örgütlenmeleri olmamasına rağmen uzak bölgelerde yaşayan daha küçük dağınık aşiret grupları ve köy toplulukları sadece etnik kimliklerini değil derin kök salmış sosyal örgütlenme ve geçim stratejileri modellerinin de çoğunu korumayı başarmışlardır. Özellikle doğu ve güneydoğu bölgelerindeki göçebe ve yarı göçebeçoban toplulukları arasında aşiret yapısının sosyal örgütlenmenin önemli bir unsuru olmaya devam ettiği bu tür kırsal toplulukların belgeleri Türkiye'deki "yaşayan arkeoloji" için zengin ve çeşitli bir veri tabanı oluşturmaktadır. M.Ö. 2. binyılın okur yazar toplumları söz konusu olduğunda bile sosyal statü ve sınıf ayrımının ev mimarisi ve ölü gömme âdetlerine nasıl yansıdığı incelenirken etnografya arkeolojiyi ve yazılı belgeleri tamamlar.

Prof. Jak Yakar geçirdiği uzun yılların birikimini aktardığı kiatbında Anadolu'daki kırsal toplulukların uzak geçmişten süzülüp gelen yaşam tarzlarını ve geleneklerini XXI. yüzyılın başında kırsal sektörde yaşanan hızlı modernizasyona yenik düşebilecekleri düşüncesiyle titizlikle kayda geçiyor. Anadolu'nun Etnoarkeolojisi yazarın sahada ve kütüphanede veri toplamakla geçen yıllarının ürünü olan kapsamlı bir çalışma.