Çok uzun zaman susmayı kabullendik. Konuşmak bile yoruyordu bizi. Ayrı ama benzer mekanlarda kapatılmışlığın kıstırılmışlığın kapana kısılmışlığın tuzağa düşmüşlüğün eziciliği altında birlikteydik. Bu durumda geçmişten geçmemiz zaten mümkün değildi. Geçmiş bizim içimizde barınıyordu. Onun yeri yurdu olmuştuk. Doğrusu bir şeyin mekanı olmak hem iyi hem de kötü. Bir yandan yalnızlığına en azından tanıklık ediliyor duygusunu taşıyorsun diğer yandansa..Bir şeyin mekanı olmak o şeyin özgürlüğüne bilincine varılmadan çekilen sınırı doğurur. Bu da kendini bir hapishane gibi algılamayı beraberinde getirir. Sen işte o'sun: Geçmişin hapishanesi. Oysa gelecek geçmişin özgürleşmesiyle kendine bir yol açabilir. Sana ulaşacağı yolu ancak geçmişin özgürleştirilmesi sonucunda inşa edebilir.
Özetlemek gerekirse..Anladığım kadarıyla geçmiş en azından bizim için bugünde yaşıyor ve geleceğimizin önünü tıkıyor. Şimdi yapmamız gereken kaza yapan arabayı yolumuzun önünden kaldırmak. Layık olduğu çöplüğe göndermek..