"Bunun üstesinden gelemeyeceğim" dediğimiz ve dünyanın altında ezilmiş, bir daha doğrulamayacakmış gibi hissettiğimiz o olaylar vardır işte, her birimizin hayatında. "Normal" bireyler olarak sahip olduğumuz onca imkan ve araca, ilişkilere, yakınlıklara, elimizi sımsıkı tutacak dostlara; tüm bunlara rağmen o delikten, o kabustan çıkamayacağımıza inanır, ümitsizce kalakalırız. O acı ve çaresizlik içinde, kahredici bir "dünyanın sonu" duygusuyla.. Hiçbir söze dökme, anlamdırma çabası yetmez olur. Sonra işte, bir kez daha öğreniriz: O da atlatılır.. Biraz kabalaştırma riskini göze alarak söylersem; psikotik/şizofrenik bireyin hayatı da, en derinde ve baştan sona o aynı açmazla işaretlenmiş, o aynı gündeme mahkum olmuş gibidir. Üstelik yapayalnız bir halde. Bildiğimiz tüm o dışlanma ve yaftalanma stratejilerinin öznesi olarak. Bir de onlara tahammül etmeye çalışarak.