Piknik neredeyse üç bin gündür sürüyor. Şehrazat soluklu. Günden geceye kareden kareye yatay hikayeler kuruyor. O büyük şerit tıka basa dolu: İnsanlar olaylar zaman söz sessizlik kahkaha iç daralması şüphe gökyüzü aynalar bilinen ve bilinmeyen sayısız işaret korku ve umut. Piyale Madra bu dünyanın içinde bir başka dünya çiziyor. Orada hem bu vaktin ortasında yaşıyoruz hem de vaktin farklı bir boyutunda: Bizi çekip kendi atmosferinde alıkoyuyor Piknik; kendi fiziğinde kendi metafiziğinde tartıyor.
Oysa şimdi alışılmış akışının dışında bir ''hal'' de karşımıza çıkıyor Piknik: Bir yerde başlayıp bir yerde biten bu toplam öylesine ustalıkla bütünlüğünde kotarılmış ki kendisinden sonsuzluk kipini gene esirgememiş: Bir yerde başlayıp bir yerde bitmiyor da.