"Tarihle birlikte düşünmek" için yola çıkan Mustafa Armağan bu kitabında Osmanlı'yı İmparatorluk Yapan Şehir olan İstanbul'un kabuğunu kırmaya çağırıyor okurunu. Bu kabuk kırılırsa fışkıracak enerjinin geçmişimizi olduğu kadar geleceğimizi de aydınlatacağına inanıyor. Çünkü Tanpınar'ın dediği gibi İstanbul bizim 'hakiki ruh mimarımızdır'.

Ayasofya Camii'nin yanı başındaki iki bin yıllık Milion Taşı'nın dünyanın ortasını gösterdiğine inanıyordu Bizanslılar. Görkemli imparator Justinianus Kudüs'teki Süleyman tapınağına rakip olarak Ayasofya'yı inşa etmişti. Ya Fatih'in Büyük İskender'in Zülkarneyn olarak portresini aklının baş ucunda kılıç gibi taşıması neyin göstergesidir sizce?
Genç Fatih daha 32 yaşında iken bir büyük eğitim sitesi inşa etmişti şehrin kalbinde. Vakfiyesi'ndeki sözler Mekke'nin fethinden dönmekte olan İki Cihan Serveri'nin (sav) fem-i mübareğinden dökülen incileri derliyordu adeta: "Küçük cihad bitti şimdi büyük cihad başladı."
Bunun içindir ki daha Fatih'in tarihçisi Tursun Beğ'in kaleminden başlayarak İstanbul merkezli bir bakış Osmanlı'nın dünyaya açılma felsefesinin sütunlarından biri olacak ve Beylerbeyi Sarayı'nda mahpus bulunan sabık padişah II. Abdülhamid'e kardeşi Reşad'ın İstanbul'u terk etmesi ricası iletildiğinde şu acı sözleri söyletecekti:
Fatih'e karşı şehrini kahramanca savunan İmparator Konstantin kadar da mı olamayacağız? Buradan bir yere gitmiyorum. Gerekirse bana bir silah verin İstanbul'un savunmasına katılayım!