Leyla ile Mecnun Ferhat ile Şirin gibi hikâyelerimiz var. Bugün bile yüzlerce türkümüz bu hikâyelerden alınmadır. Bu aşıklar çok acı çekerler ama buluşamazlar. Hikâyenin sonu ise çok enteresandır. Aslı gerdeğe girmek için düğmelerini çözerken elbisesi alev alır yanar. Kerem de yanar. Aşkla yanarlar ve yine buluşamazlar. Fakat hikâye burada da bitmez. Kerem ile Aslı'nın külleri kalır ve küller birbirine karışır...

İşte Anadolu toprakları: Kayseri Erzurum Bursa İskenderun Kerem ile Aslı'nın külü. Bu topraklarda anneannelerimiz dedelerimiz birbirinin küllerine karıştı. Biz burada insanlığın külüne karıştık. En çok ziyaret edilen tarihin en çok mezar adları taşıyan sandukaların kral mezarlarının evliya türbelerinin en çok olduğu topraklardayız. Bu topraklar Kerem ile Aslı'nın külüdür ve bu kül bizi ilahi tutkallarla bağladı.

Şimdi bize etnik ayrımcılık dayatıyorlar. Ama hiçbirimizin annesi babamıza aşık olurken 'bu inşallah Çerkez'dir Boşnak'tır' demedi. Ancak hepimizin annesi ve babası bir düğünde karşılaştıkları zaman 'seni yaratan ne güzel yaratmış ben sana kurban olayım' demiştir. Biz Allah'ın yarattığı her insana evlenirken kurban olduk çoluk çocuk kurban olduk. Bu topraklara da kurban olduk. Biz şehirlerimizi böyle kurduk. Birliğimizin temelinde bu aşk felsefesi bu evliyalar ve bizi kardeş yapan bu türküler bu halaylar bu kemençeler yatıyor...