İki arkadaş bir süre sessizce kaldılar. İlk konuşan Bazarov oldu:

Evet insanların tuhaf bir yaradılışı var. şu babalarımızın sürdükleri hayata ister uzaktan ister yakından ister yandan ne yandan bakarsan bak insana bundan iyisi olmazmış gibi geliyor! Ye iç ve bil ki sürdürdüğün hayat en doğrusudur. Fakat hayır insanı sıkıntıçabucak basar. İnsanlar arasına karışmak dahası onlarla dövüşse bile yine onlarla olmayı ister. Arkadi düşünceli bir ifadeyle yanıtladı:

Hayatımızı öyle düzenlemeliyiz ki onun bütün anıları bir anlam taşısın! Evet anamı olan her şey sahte de olsa tatlıdır. Aslında anlamsız şeylerle de uyuşabilir insan... Fakat geçimsizlik dalaşma... İşte bu fena...

İnsan istemedikten sonra geçimsizlik dalaşma diye bir şey olmaz.