Her gün televizyonda hava raporuna bakarken uzaydan çekilmiş fotoğrafta dünyamızı görüyorum. Uçsuz bucaksız, yaşlı dünyamız mavi bir portakal kadar küçük. Macellan'ın gemisi Trinidat da bir ceviz kabuğu gibiydi Pasifik Okyanusunda. Macellan yalnızca bir denizci, usta bir kaptan değil, şairdi aynı zamanda. Çünkü Batıda, uzak, çok uzak bir yerde yeni bir denizin varolduğunu sezmişti. Tıpkı Eluard'ın dünyanın mavi bir portakal olduğunu sezdiği gibi. Her ikisinin de sezgileri doğru çıktı... Güney ya da Kuzey Pasifik. Hep aynı deniz, aynı su. Dünya değişiyor ama. Kuzey Pasifiğin kıyısında, yıllar sonra olup bitenleri düşünüyorum. Köprülerin altından akan suları. Yıkılan diktatörlüklerle yıkılan tabuları, yıkılan inançlarımızla yıkılan hayallerimizi, yitirdiğimiz aşkları. Ve okyanus, milyonlarca yıldır varolan, biz insanlardan, hayvanlardan, bitkilerden önce de yaşamış koca okyanus, neredeyse gökyüzüyle yaşıt su, bunca yıkıntının ortasında bizden bağımsız sürdürüyor yaşamını. Selam sana bilge okyanus! Dünyayı değiştiren insanoğluna selam!