Çeşitli tarih felsefelerini ilerici veya muhafazakâr devrimci veya nostaljik karakterlerine göre sınıflandırmaya alışığız. Walter Benjamin bu tasnifin dışında kalmaktadır. O ilerleme felsefesinin devrimci bir eleştirmeni geleceğe dair hayal kuran bir nostaljik maddecilik yanlısı bir romantiktir. Kelimenin tüm anlamlarıyla sınıflandırılamaz biridir Benjamin.

1940'ta Gestapo'dan ve Fransız işbirlikçilerinden kaçma teşebbüsünün başarısız olması sonucu son bir çare olarak başvurduğu intiharından hemen önce yazdığı Tarih Kavramı Üzerine tezler kaleme aldığı son metindir. Bu birkaç sayfalık yazı 20.yüzyılın en önemli metinlerinden biri belki de Marx'ın Feuerbach Üzerine Tezlerinden beri eleştirel düşüncenin en anlamlı belgelerinden birini teşkil eder. İmâlı hatta bilmecemsi olmakla birlikte bu metnin kapalılığı imgelerle alegorilerle paradokslarla yüklü baş döndürücü sezgilerle kuşanmıştır ve bu yönleriyle en dikkatli okurları dahi şaşırtmıştır.

Bu kitabın amacı Benjamin'in tezlerini değerlendirmekten ziyade onları anlamaktır. Burada önerilen okuma en doğrusu en gerçeği en bilimseli olma iddiasında değildir. Fakat birçoğunun yalnızca çelişkiler veya belirsizlikler gördüğü yerde temel bir tutarlılığı açığa çıkarmakta. Bunun anahtarı ise Benjamin'in üç heterojen söylem arasında oluşturduğu (Goethe'nin verdiği anlamla) bir seçmeci yakınlıkta yatmakta: Alman romantizmi Yahudi mesiyanizmi ve devrimci Marksizm. Tezler birbiriyle bağdaşmaz görünen bu üç perspektiften hareketle bir çeşit simyasal bileşim elde eder derin bir özgünlük taşıyan yeni bir tarih kavrayışı icat eder. Benjamin'in bu yöntemle amaçladığı tarihin yeni bir yorumundan ziyade tarihin bir açılımıdır.