Thion Pavloviç kendinden ve hayatından memnun olduğunu içinden duydukça sevinirdi ve böyle düşündükçe mahsus ve zorla ruh halini durumundaki rahatlığı komşularının kendine olan saygılarını ve kendini kendi gözlerinde büyülten her şeyi aklına getirerek bu duygusunu kuvvetlendirirdi. Ev halkı bir büyüklük hırsı olmayan sadece memnun ve sıhhatli bir adamın isteği olup bu memnunluk ve sıhhatin son derecesinde tatmak arzusu demek olan onun bu zayıflığını bilirlerdi. Bu ruh hali Tihon Pavloviç'te olan bitene dair bir cins hoşgörü uyandırmış ve menfaatlerinin ihmaline müsaade etmediği halde bile bu hali dostları arasında onu iyi kalplilik ve iyi tabiatlilikte meşhur etmişti. Ve işte şimdi bu sağlam hayat neşesiyle dolu duygu kaybolmuş uçmuş sönmüş yerine ıstıraplı anlaşılmaz ve karanlık bir şey gelmişti...