Bir çok insan ölümü gündelik yaşamdan uzak gerçekdışı bir şey olarak düşünür. Oysa ki ölümü yadsıyarak ölümü unutarak yaşamı körleştiriyoruz. Hep varolacakmışız gibi yaşayarak kendimizi miskinleştiriyor yaşama aktif biçimde katılmayı beçeremiyoruz. Yaşamı bir bütün olarak yaşama bütüncül bir yaşam planı oluşturma yeteneğinden mahrum oluyoruz. Eyleme geçmeyi keşfetmeyi soru sormayı ve yanıt bulmayı beceremiyoruz. Cesur olamıyoruz. Ölümü unutmakla kendi yarattığımız standartlaştırılmış tekdüze bir varoluş biçiminin parçası oluyoruz ve yaşamı mülk ediniyoruz. Oysa ki kendi ölümümüzle yüzleşmemiz bizi geleceğimizi geçmişimizi ve bugünümüzü kapsayan yaşamımızı bir bütün olarak görmeye zorlayacak. Bizi özgürleştirecek. Böylece yaşamın bütünlüğünü anlayacak onu düzenleyecek ve ona bir anlam katmak zorunda olacağız.