Bir bahar akşamında çamurlu birikintilerde süzülen kar suyuna basıp gitmiştin. Ben de yavaş yavaş hayalle yaşam arasına çekiliyordum. Herşey çok anlamsız geliyordu bana. Kendimi unutturan şeylere verdim. Bütün yaşardıklarımız bir bir sabah esintisiydi. Şimdi samimi olmayan bu vakt bitti. Sadece bizim için mi bitti? Sanmıyorum. Ayrılık, içimizde devrilen sayfalarda henüz okunmamış bir iki satırdır diyeceksin; etme.
Etme bu gönül yarasıdır,
Hayat denen telaşı vazgeçilmez kılan,
Varoluşumun ilk baharında,
Ağına düşüyorum tutulan bir bedduanın,
Tanyelinde dilediğinse ermedi kendine
Belki büyü sendin,
Aramızdakilerin hakikatlerde bozduğu...
(Kitap'tan)