İmâm-ı Rabbânînin seçkin sahabe olan Ehl-i Beyt sevgisindeki ölçüyü Ehl-i sünnet kimliğine iliştirdiği görülmüştür. Ona göre her insan Hz. Peygamber sevgisinin bir uzantısı olarak sevilmelidir. Onun işaret ettiği zatlar onun tavsiye ettiği şekilde sevilirse fayda yoksa zarar verir. Hıristiyanlar Hz. İsayı sevmekten fayda değil zarar görmüşlerdir. Çünkü onlar Hz. İsayı Allah için değil Allah olarak sevmek gibi bir ölçüsüzlüğe düşmüşlerdir. Şia da Ehl-i beyti sevmekten değil onları Hz. Peygamberin yerleştirdiği yerden alıp farklı bir yere koyarak sevgideki ölçüsüzlük yüzünden zarar görmektedir. İmâm-ı Rabbânî Hz. Peygamberin din ve Kuran hakkında konuştuklarının vahiy eseri olduğunu ve bunlara karşı gelmenin bir iman meselesi olduğunu söylerken Şiayı sahabe hakkındaki tehlikeli isnatlarından dolayı ikaz etmiştir. Müslümanı küfürle itham edenin aynı ithama maruz kalacağını hatırlatarak oldukça mühim bir ölçüye dikkat çekmiştir. Çünkü üç halifeyi öven ifadeler meşhur hatta mütevatir hadis derecesindedir.