Fakir bir babanın üç oğlu vardı. En büyük olan oğlunu zorluklarla, dişinden tırnağından arttırarak okula gönderdi. Onu bir bilim adamı yapacaktı. Ortanca oğluna, ileride kendi dükkanını bırakacaktı. Küçük oğluna gelince, buna verecek bir şey yoktu. Hatta buna bir ad bile koymamıştı. Önemsizliğini göstermek üzere ona 'Keloğlan' derdi. Böylece bütün mahalleliler arasında onun adı 'Keloğlan' kalmıştı.
Daha on yedi yaşında olan Keloğlan, henüz yedi yaşındayken, ekmeğini bizzat kol gücüyle kazanmaya başladı. Hamallık, kahvecilik, garsonluk, aşçı yamaklığı, ayak satıcılığı gibi birçok işlere girdi çıktı.
Kazandığı çok az olmasına rağmen, yetiniyordu. On iki yaşına kadar türlü sıkıntılar içinde yaşadı. Bu yaşa gelince..