Muhammed ibn Münevver'in dedesi Ebu Said'in menkıbelerini anlattığı bu eser yazıldığı günden itibaren 
önemini korumuştur.

Ebu  Said  tasavvuf  tarihinde  çok  ender  rastlanan  derin  bir  ruhani  hayat  yaşayan  ve  yaşantısını 
çevresindekilere  etkili  bir  biçimde  yansıtan  bir  sûfîydi.  Tasavvuftaki  çizgisi  Bayezid  Bistamî  Hallac-ı 
Mansur ve Ebu'l Hasan Harakanî'ninkiyle hemen hemen aynıydı. Zor bir mücahede ve riyazetten ve çileli 
bir hayattan sonra aşk ve vecd merkezli bir tasavvuf anlayışını yaymıştır. Çeşitli vesilelerle sema meclisleri 
düzenlemiş musiki dinlemiş ve dinletmiştir. Özellikle devlet adamları esnaf ve tüccarlarla da iyi ilişkiler 
kuran ve onların saygılarını kazanan Ebu Said'in bölgedeki nüfuzu da günden güne genişlemiştir.

Bu eser kendi dönemine kadar yazılan menakıb kitapları içerinde en önemli ve en ayrıntılı olanıdır. Hem 
bir  sûfînin  nasıl  olması  gerektiği  hem  de  sosyal  hayatın  renklerini  yansıtması  açısından  çok  zengindir. 
Ziyafetler kişiler toplumsal katmanlar siyasi olaylar ulema ve tekke mensuplarının ilişkileri vb. birçok 
konuya  değinilir.  Dolayısıyla  bu  eser  İslâm  toplumlarını  yüzyıllarca  etkileyen  tasavvuf  düşüncesinin 
pratik hayattaki yansımalarını göstermesi açısından Şarkiyatçıların erken keşfettikleri eserlerden olmuştur.