Modern dönem dilbilim çalışmaları ile oldukça konuşulan bir konu haline gelen bağlam bir süre sonra İbrahim Enis Temmam Hassan ve Kemal Beşir gibi çağdaş Arap dilbilimcilerinin çalışmalarının da etkisiyle İslam dünyasında da revaç bulmuş Kur'an metninin anlamlandırılmasında bağlamın önemi ile ilgili araştırmalar yapılmaya başlanmıştır. Bu araştırmalardan bir kısmı özellikle Fıkıh ve Kelam disiplinlerinin Kur'an'ın hitap düzeyini ihmal edip metni bağlamsal unsurlardan mücerred salt dilsel bir ifade olarak değerlendirdiğini ve metni her türlü yoruma açmak suretiyle teorik-pratik tartışmalarını asıl anlamın kaybolduğu bir zeminde yaptıklarını belirtmekteyken diğer bir kısmı şer'î ilimlerin ve bilhassa klasik anlam teorilerinin başından beri bağlamı dikkate aldığını ispat gayesi ile "batılı" bağlam teorisini klasik usulün "siyak"ına dayatmaktadırlar. İki uçta seyreden her iki yaklaşımda da ne yazık ki klasik anlam teorileri (de) bağlamından uzaklaştırılmış bulunmaktadır. Nitekim klasik usul ve literatürün metni anlamlandırmada bağlamsal unsurları dikkate alıp almadığı eğer alıyorsa bu unsurlara metnin anlamının belirlenmesinde ne denli önem verdiği meselesi "batılı bağlam"ın merkeze alındığı bir sorgulama boyutunda değil klasik anlam teorilerinin anlaşılmaya çalışıldığı bir alanda tartışılmalıdır.