Öleceksek bir başka türlü ölmeliyiz vaktimiz gelmişse de... Ama yaşarken, en çok yaşarken fark edebilmeliyiz birbirimizi. Ertelemeden dokunmalıyız, çekinmeden kucaklamalıyız, utanmadan öpmeliyiz sevdiklerimizi. Gecikmeden sevişmeliyiz... Onlar gitmeden... Tümüyle gitmeden... Ölmeden... Ama ölmeden... Onlar ölmeden... Sevdiklerimiz ölmeden...
Ayrılmadan önce söylemeliyiz şehvet ve şefkatle harmanlanmış esrikliğimizi. Ayrılmadan önce göstermeliyiz sevgiyle sınanmış soylu duruşların çoğaltan yüzünü. Ayrılmadan önce gerçekleştirmeliyiz kendimiz için gerekli olan ihtilâlimizi. Ayrılmadan önce kurtulmalıyız sefil bencilliklerin gizlendiği kırık testilerden.
...
Yoksa anılar ve anılanlar, bu geç kalmışlık ve ertelenmişlik için hep yenik sayacak bizi. Yenik sayacak bizi... Yenik sayacak...