Bu rejimin temellerinde kan vardır zulüm vardır ihanet vardır. Dahası edilen yeminleri verilen sözleri inkar vardır.

Osmanlı devletinin üç-beş devşirme ve masonun elinde oyuncak olduğu ve sürüklendiği Birinci Cihan Harbi felaketi sonrasında; felakete sebep olanlar hiçbir hesaba çekilmeksizin ellerini kollarını sallaya sallaya yurtdışına kaçmışlar payitaht İstanbul dahil memleketin her köşesi işgal felaketine uğramış ümmet sun'i nifak tohumlarıyla birbirine düşürülmüş devlet acz ve çaresizlik içerisinde bırakılmıştır.

Halife'ye içine düşülen çıkmazdan kurtuluş yolları önerenler istedikleri maddi ve manevi desteği aldıktan sonra edilen bağlılık yeminlerini ve verilen şeref sözlerini unutmuşlar şahsi diktatörlüklerini kurmak ve iktidarlarını pekiştirmek uğruna her türlü ihaneti ve namussuzluğu bi hak olarak kullanabilmişlerdir.

İşte İstiklal Mahkemeleri bu zulmün ve ihanetin en açık ve en acımasız ibret belgeleridir. Yeni bir cihad da istiklal gibi kutsi ve yüce bir emel uğruna verilen mücadelede ortaya çıkabilecek ihanet gibi badireleri atlatmak için kurulan bu mahkemeler kısa bir süre içerisinde zulmün en acımasız çarkları haline gelebilmişlerdir...